بررسی مکانیسم های اثر در هنر درمانی با تاکید بر رویکرد نقاشی در افراد مبتلا به تروما

هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم های اثر هنر درمانی با تاکید بر شناخت اجزای عاطفه و هیجان در افراد مبتلا به تروما است. با مروری بر تحقیقات مختلف، نتایج متناقضی درباره اثر مندی هنر درمانی وجود دارد که ناشی از عدم وجود گروه کنترل، گزارشات کیفی از نتیجه درمان و ارزیابی های نادرست است. مطالعات نوروسایکولوژیکال، مطالعات تکاملی و نشانگان تجزیه در افراد مبتلا به تروما نشان می دهد که مشکل این افراد مربوط به ذهن غیرکلامی است. در نتیجه برای ایجاد یک پروتکل درمانی موثر، بدون تکیه بر ابراز کلامی و با صرف بهینه در زمان و هزینه، لازم است جهت گیری درمان از رویکرد های غیر رهنمودی به سوی رهنمودی متمرکز شود. در رویکردهای رهنمودی، به جای نگاه کلی گرایانه به موضوع بر شناخت تمامی اجزا تاکید می شود. بنابراین در رویکرد مبتنی بر نقاشی، شناخت و بررسی ماهیت دقیق عامل عاطفه به مانند کنش های شناختی برای نیل به هدف فوق امری لازم است. این تغییر نگاه و به تبع آن تغییر در روش درمانی باعث می شود که اجرای درمان از انحصار درمانگران حرفه ای و مجرب خارج شده و در دسترس درمانگران مبتدی نیز قرار بگیرد.