بررسی اثرات مقایسه ای نوروفیدبک (NFT) و آموزش زبان به طریق روش پاسخ کاملا فیزیکی (TPR) بر روی توجه کودکان مبتلا به اختلال کاستی توجه و بیش فعالی (ADHD)

توجه نقش مهمی در آموزش ایفا می کند. بچه هایی که از اختلال کاستی توجه و بیش فعالی (ADHD) رنج می برند، دچار سطح پایین و آسیب زننده ای از توجه هستند. ADHD یک اختلال نسبتا شایع کودکی است (Scahill & Schwab-Stone, 2000) که اگر درمان نشود نتایج زیانباری بوجود می آورد(American Psychiatric Association, 2013) . این مطلب به کارگیری روش های تربیت توجه مثل آموزش نوروفیدبک (NFT) را ضروری می سازد. اما اگرچه NFT روش مرسومی است، این روش پرهزینه و زمانبر است. بنابراین نیازبرای یافتن روش های دیگر حس می شود. روش پاسخ کاملا فیزیکی (TPR) می تواند بستر مناسبی برای آموزش به کودکان ADHD فراهم آورد (Nunan, 2011). بنابراین، این تحقیق به منظور بررسی اثرات مقایسه ای NFT و TPR بر روی میزان توجه فراگیران جوان ADHD صورت گرفت. بدین منظور 16 دانش آموز ADHD از مدرسه ای در شهریار انتخاب شدند. آنها به صورت تصادفی به دو گروه NFT و TPR که این دو آموزش را به ترتیب برای بیست جلسه دریافت کردند تقسیم شدند. از آزمون عملکرد پیوسته دیداری و شنیداری یکپارچه (IVA+Plus) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون جهت اندازه گیری توجه کامل، توجه شنیداری، و توجه دیداری استفاده شد. برای پاسخ دادن به سوالات تحقیق در خصوص اثرات مقایسه ای NFT و TPR برروی سطح توجه کودکان ADHD از آزمون ناپارامتریک آنالیز کوواریانس استفاده شد. علاوه بر آن، از آزمون Wilcoxon Signed Rank برای بررسی تفاوتهای درون گروهی استفاده شد. نتایج پیشرفت معنادار هر دو گروه را نشان دادند. ولی روش NFT در خصوص توجه کامل و توجه شنیداری روش موثرتری بود. در خصوص توجه دیداری، هر دو روش اثربخشی مشابهی نشان دادند. یافته های این تحقیق نشان می دهند که هر دو روش توانستند توجه شرکت کنندگان را افزایش دهند. این تحقیق با روشن سازی روش های پرورش توجه حاوی مطالب ضمنی برای آموزش است.