مقایسه اثر بخشی تمرینات نوروفیدبک و فراهم سازهای محیط‎ ‎تمرین بر تعادل ایستا و پویا و ترس از افتادن در سالمندان

توانایی تعادل یکی از اجزای حیاتی فعالیت های مستقل روزانه در میان سالمندان است. اختلال تعادل یکی از عوامل خطر عمده برای زمین خوردن و عوارض مربوط به آن است. بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی تمرینات نوروفیدبک و فراهم سازهای محیط تمرین بر تعادل ایستا و پویا و ترس از افتادن سالمندان انجام شد. پژوهش حاضر از نوع  نیمه آزمایشی طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مطالعه حاضر مردان سالمند 60 تا 80 ساله ساکن خانه های سالمندان شهر ایلام بودند که تعداد 36 مرد سالمند براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب، و به طور تصادفی در سه گروه 12 نفری نوروفیدبک، فراهم سازهای محیط تمرینی، و کنترل گمارش شدند. شرکت کنندگان در مرحله پیش آزمون و پس آزمون اقدام به تکمیل پرسش نامه خودکارآمدی افتادن-فرم بین المللی یاردلی و همکاران نمودند و بعد از تکمیل پرسش نامه در 3 کوشش اقدام به تکلیف تعادل ایستا (کارلسن و همکاران) و پویا (تسانگ و همکاران) نمودند. در مرحله مداخله (تمرین)، که به مدت هشت هفته و هر هفته 3 جلسه 30 دقیقه ای به طول انجامید، گروه های آموزش نوروفیدبک و فراهم سازهای محیطی به تمرینات مربوطه پرداختند و گروه کنترل در این بازه زمانی به اجرای فعالیت های معمول و روزانه خود پرداختند. داده ها به روش تحلیل کوواریانس تک متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS-22 تحلیل شد. نتایج نشان داد که فراهم سازهای محیط تمرینی و مداخله نوروفیدبک بر جا به جایی قدامی-خلفی و جا به جایی مرکزی-جانبی مرکز فشار مردان سالمند تاثیر معنی داری دارد. فراهم سازهای محیط تمرینی و مداخله نوروفیدبک بر زمان رسیدن به پایداری قدامی-خلفی، جانبی و زمان رسیدن به پایداری کل مردان سالمند تاثیر معنی داری دارد. فراهم سازهای محیط تمرینی بر خطر ترس از افتادن مردان سالمند تاثیر معنی داری دارد اما مداخله نوروفیدبک بر خطر ترس از افتادن مردان سالمند تاثیر معنی داری ندارد. همچنین نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فراهم سازهای محیط تمرینی، در مقایسه با آموزش نوروفیدبک، بر تعادل ایستا (جا به جایی قدامی-خلفی و جا به جایی مرکزی-جانبی مرکز فشار) و تعادل پویای (زمان رسیدن به پایداری قدامی-خلفی، زمان رسیدن به پایداری جانبی و زمان رسیدن به پایداری کل) مردان سالمند اثر بیشتری دارد. با توجه به نتایج مطالعه حاضر به مربیان و متخصصان سالمندی پیشنهاد می شود که بر غنی سازی محیط برای بهبود تعادل ایستا و پویای ‏سالمندان و خطر ترس از افتادن توجه نمایند. ‏