تحلیل فضایی شاخص های حق به شهر: مطالعه موردی کلان شهر اهواز

حق به شهر مفهومی است که به دنبال دخیل کردن و اختصاص دادن شهر به ساکنان آن است. این پژوهش با هدف ارزیابی شاخص های حق به شهر، میزان تحقق حق به شهر را مورد بررسی قرار می دهد.

روش تحقیق توصیفی تحلیلی از نوع پیمایشی و جامعه آماری پژوهش شهروندان 15 سال به بالای شهر اهواز در سال 1400 بود. نمونه آماری بر اساس فرمول کوکران تعداد 375 نفر بودند که به صورت خوشه ای از کل مناطق شهری اهواز انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون T تک نمونه ای و روش های آمار فضایی در سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شد.

میزان تحقق حق به شهر در مناطق هشت گانه شهر اهواز مطلوب نبود. با این وجود، بررسی ها نشانگر آن بود که مناطق 2 و 8 وضعیت مناسب تری نسبت به سایر مناطق داشتند. همچنین یافته های حاصل از آماره موران عمومی نشان دادند که تمامی داده ها خودهمبستگی فضایی دارند و الگوی پخش آنها خوشه ای است جز شاخص تصمیم گیری که از الگوی تصادفی تبعیت می کرد.

میزان تحقق حق به شهر، از حد استاندارد و مطلوب کمتر، و میزان برخورداری از حق به شهر در شهر اهواز نامتوازن است.