رابطه وجوه نقد مازاد و محافظه کاری شرطی با تاکید بر نقش تعدیل کننده خالص وجوه پرداختی به سهامداران و طلبکاران

وجود قراردادهای بدهی و اعمال نظارت بیشتر بازار بر شرکتهایی که دارای اهرم مالی بالاتری می باشند، در کنار وجوه صرف شده جهت بازپرداخت بدهی ها و نیز اتخاذ سیاست های پرداخت سود نقدی، موجبات کاهش نسبی تقاضا برای محافظه کاری و تعدیل رابطه بین محافظه کاری و وجوه نقد مازاد را فراهم می کند. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه وجوه نقد مازاد و محافظه کاری شرطی با تاکید بر نقش تعدیل کننده خالص وجوه پرداختی به سهامداران و طلبکاران است. برای دستیابی به هدف پژوهش، نمونه آماری شامل 140 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1394 تا 1400 انتخاب شده و برای آزمون فرضیه، از داده های تلفیقی با مدل رگرسیونی حداقل مربعات تعمیم یافته استفاده شد. نتایج نشان می دهدکه وجوه نقد مازاد رابطه مستقیمی با محافظه کاری دارد. همچنین نتایج نشان دهنده اثرتعدیل کننده خالص وجوه پرداختی به سهامداران بر رابطه مثبت بین وجوه نقد مازاد و محافظه کاری می باشد. به بیان دیگر اثر مستقیم وجوه نقد مازاد بر محافظه کاری در شرکتهایی که خالص پرداختی بیشتری به سهامداران داشتند، در مقایسه با سایر شرکتها کمتر است. با این وجود یافته ها نشان نمی دهد که متغیر خالص وجوه پرداختی به طلبکاران بتواند اثر تعدیل کننده معنی داری بر رابطه بین وجوه نقد مازاد و محافظه کاری داشته باشد.