مقایسه اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر فعال سازی طرحواره های معنوی-اسلامی با درمان هیجان مدار (EFCT) بر تاب آوری و خود کنترلی زوج های دارای فرزند معلول

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر فعالسازی طرحواره های معنوی - اسلامی بر تاب آوری و خود کنترلی بود. پژوهش حاضر جزء طرح های نیمه آزمایشی با پیش آزمون -پس آزمون-پیگیری سه گروهی است.

جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه زوجین دارای فرزند معلول ذهنی، جسمی_حرکتی یا ذهنی و جسمی-حرکتی بوده که تحت پوشش سازمان بهزیستی قرار داشته و دارای پرونده در مرکز خدمات بهزیستی مثبت زندگی خوانسار بوده و در سال 1401 درشهرستان خوانسار سکونت داشتند. به منظور تشکیل سه گروه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند (با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج)، ابتدا 46 نفر انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی 16 نفر (8 زوج) در گروه آزمایش اول و 16 نفر در گروه آزمایش دوم و 16 نفر در گروه گواه گروه بندی شدند. سه گروهی که به این ترتیب تشکیل شد مشابه هم بوده و اندازه گیری متغیرهای وابسته برای هر دو گروه آزمایش در یک زمان صورت گرفت. همچنین مرحله پیگیری سه ماه بعد از پس آزمون روی هر سه گروه اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکنترلی تانجی (2004) و پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون (2003) بودند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج تحلیل داده ها نشان داد که درمان ذهن آگاهی و درمان هیجان مدار در مقایسه با گروه کنترل اثربخش هستند (p<0.05).

بنابراین بین اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر فعال سازی طرحواره معنوی- اسلامی و درمان هیجان مدار (EFCT) برافزایش میزان تاب آوری و خود کنترلی تفاوت معناداری وجود ندارد.