ارزیابی کیفیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

برای بهبود و ارتقاء کیفیت آموزش بالینی، بررسی مستمر وضعیت موجود لازم است تا نقاط قوت و ضعف آن شناسایی گردد. هدف این مطالعه تعیین کیفیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده دندانپزشکی رفسنجان بود.

این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی، روی 108 نفر دانشجویان سال های چهارم، پنجم و ششم دانشکده دندانپزشکی رفسنجان در سال 1400 به روش سرشماری انجام شد. 89 نفر پرسشنامه ها را برگرداندند. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری و با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. پرسشنامه شامل سوالات دموگرافیک و 26 سوال در پنج بعد کیفیت آموزشی با مقیاس لیکرت بود. حداقل نمره 26 و حداکثر 130 است. توصیف داده ها با آمار توصیفی و تحلیل کیفیت آموزشی بخش های بالینی با توجه توزیع نرمال داده ها با آمار تحلیلی پارامتریک (آنووا، تی تست و پیرسون) انجام شد (05/0=α).

میانگین سنی دانشجویان 2±83/23، 49 نفر دختر و 40 نفر پسر بودند. میانگین نمرات نشان داد مهم ترین و بی اهمیت ترین عامل موثر در کیفیت آموزش بالینی به ترتیب مربوط به حیطه های برخورد با دانشجو و ارزیابی بود. بخش جراحی بیشترین کیفیت و بخش ترمیمی کمترین کیفیت در مقایسه بخش های بالینی داشتند. بر اساس آزمون پیرسون بین سال ورودی دانشجویان با کیفیت بالینی هر یک از بخش ها رابطه معناداری وجود نداشت (005/0>P-Value).

از راهکارهای مهم در افزایش سطح کمی و کیفی کارکرد بخش های بالینی دندانپزشکی، شناخت و آگاهی مسیولان دانشکده از میزان کیفیت آموزش بالینی بخش های گوناگون است. پیشنهاد می گردد با بررسی مستمر وضع موجود و تحلیل مسایل و شناسایی مشکلات سبب ارتقاء کیفیت آموزش شوند.