هنر مانوی: نگاهی به یافته های قدیم و جدید و اهمیت نگرش های گوناگون در مطالعه هنر مانوی

نگارگری های مانوی که با عنوان هنر مانوی شناخته می شود، بخشی از هویت تاریخ هنر ایران است. این نگاره ها زبان تصویری دین مانوی یا به دیگر سخن، بازنمایی تصویری آموزه های مانویت ا ست که بخشی از آنها در همجواری با مفاهیم غیرمانوی تکوین یافته است. نخستین گروه از این آثار هنری اوایل سده بیست میلادی در واحه تورفان - شینجیانگ، در شمال غربی چین - کشف شد که به سبب نزدیکی به ایران بزرگ جلوه هایی از هنر ساسانی را در خود داشت. اما، دومین گروه از آثار هنر مانوی، که اوایل سده بیست و یک میلادی پیدا شد، نمودی سراسر دگرگون شده را پیش روی پژوهشگران گذاشت؛ هنری آکنده به عناصر بودایی و دایویی و متفاوت با آنچه که از آثار تورفان می شناختیم. این نوشتار، گزارشی کوتاه از تعداد آثار هنر مانوی از تورفان و ابریشم نگاره های نویافته از ژاپن و آمریکا ارایه؛ و نیز به برخی از ویژگی های هنری، اهمیت نگرش های گوناگون در مسیر مطالعه هنر مانوی و مطالعات هنر مانوی در ایران اشاره می کند.