اثرات کوتاه و بلند مدت پروژسترون درمانی ترکیبی با PMSG بر روی میزان باروری میش های نژاد قزل در فصل تولید مثل

هدف این تحقیق مقایسه کارایی درمان پروژسترونی کوتاه مدت و بلند مدت بر روی میزان باروری میش های قزل در فصل تولید مثلی بود. 40 میش در قالب طرح آزمایشی بلوک های تصادفی در دو پروتکل هم زمان سازی فحلی (کوتاه مدت 7 روزه و بلند مدت 12 روزه) و هر پروتکل با 20 میش مورد استفاده قرار گرفت. درمان پروژسترونی شامل یک اسفنج واژنی محتوی 30 میلی گرم  فلویوروجستون استات (FGA) بود که به مدت 7 روز و 12 روز در واژن میش ها قرار داده شد. پس از آن در روز های 5 و 10 پروتکل ها 5/0 میلی لیتر Clo Pg و 400 واحد بین المللی PMSG به شیوه عضلانی به همه میش ها تزریق شد. درصد استروس, نرخ آبستنی و نرخ بره زایی در گروه درمانی کوتاه مدت به ترتیب 80 % ، 75 %  و 56.25 % و در گروه درمانی بلند مدت به ترتیب 95 % ، 84.21 %  و 73.68 % حاصل گردید. نرخ دوقلوزایی در پروتکل های درمانی کوتاه مدت و طولانی مدت تفاوتی نداشتند (1.44 در برابر 1.50).  تفاوت معنی داری در پاسخ های باروری دربین پروتکل ها مشاهده نگردید (05/0<P). پروژسترون درمانی کوتاه مدت در هم زمان سازی فحلی میش های قزل در فصل تولید مثل موثر بود. لیکن در مقایسه پروتکل ها، پروتکل طولانی مدت نتایج بهتری را در درصد استروس، نرخ آبستنی و نرخ زایش در میش های قزل نشان داد.