رویکردشناسی رسانه های سنتی-سیاسی در ایران (نمونه ی موردی: منبر)

همراستا با تحولات روزافزون در حوزه ی رسانه و به ویژه با سلطه ی شبکه های اجتماعی، شیوه های نگرش و زندگی اجتماعی نیز تغییر یافته است. مجموعه ی این تحولات، ابزارها و رسانه های سنتی را به چالش کشیده و لزوم اتخاذ رویکردها و رهیافت های تحول آفرین و متناسب با وضعیت روزآمد اجتماعی را نمایان ساخته است. از جمله، منبر به عنوان یک شبکه ی رسانه ای سنتی که کارکردهای اجتماعی، فرهنگی و به ویژه سیاسی دارد، با همه گیری شبکه های مجازی و تحولات ساختاری و رفتاری در جامعه ی ایران، با چالش هایی مواجه است. با توجه به اهمیت نهادی و کارکردی منبر در ساحت سیاسی و اجتماعی ایران امروز، پژوهش پیش رو، به تبیین و رویکردشناسی رسانه ی منبر در زمان معاصر پرداخته است. بدین منظور، با بهره گیری از روش فرآیندپژوهی، به تحلیل گفتمان های تولید شده از سوی دو تن از منبریان معاصر، شامل محسن قرایتی و ناصر رفیعی پرداخته و رویکرد کاربست های اقناع اندیشه، روش های تولید انگیزش و دایره ی مخاطبان آنان را بررسی کرده است. نتایج نشان داد که پاره گفتارهای سیاسی، اخلاق اجتماعی و نیز کاربست های داستانی از مهمترین کاربست های اقناعی و انگیزشی و طیف جوانان نیز به عنوان برجسته ترین مصادیق خطابی محسوب می شوند. از منظر رویکردشناسی، با توجه به تغییرات نسلی در طیف جوانان و با سلطه ی شبکه های اجتماعی، به نظر می رسد کاربست-های اقناعی و انگیزشی منبرها، نیازمند بازبینی جدی هستند.