تعیین کننده های پایداری اجتماعی مدیریت مرتع در بین بهره برداران حوزه آبخیز چغاخور استان چهارمحال و بختیاری

روابط و تعامل اصولی بین دامداران و مراتع، نقش مهمی در مدیریت پایدار مراتع دارد. اگر مراتع به درستی مدیریت شوند، زمینه های بهره برداری پایدار از آن ها فراهم می شود. یکی از شاخص های پایداری در مدیریت مراتع، بعد اجتماعی است که عوامل مختلفی در آن دخیل می باشند. ازاین رو، پژوهش حاضر با هدف شناسایی شاخص های اجتماعی در مدیریت پایدار مراتع و روابط تاثیرگذاری هر یک از آن ها بر پایداری اجتماعی مدیریت مراتع چغاخور استان چهارمحال و بختیاری انجام شد. جامعه آماری تحقیق شامل 103 دامدار ذیحق بوده که اطلاعات 83 نفر از آن ها به عنوان حجم نمونه که بر اساس جدول کرجسی مورگان به دست آمده، جمع آوری شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخت بود که بر اساس اطلاعات حاصل از مصاحبه های میدانی تدوین شد. پس از جمع بندی داده ها، تجزیه و تحلیل در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید. نتایج حاصل از مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد، پایداری اجتماعی در مدیریت مرتع به طور مثبت و معنی داری متاثر از هفت شاخص سطح دانش و آگاهی از دام و مرتع، سطح مهارت و توانایی در امور دام و مرتع، سطح مشارکت دامداران، سطح همبستگی و انسجام دامداران، سطح تعامل اجتماعی در دامداران و سطح رضایتمندی دامداران در سطح 99 درصد اطمینان و سطح مسیولیت پذیری و همیاری دامداران در سطح 95 درصد اطمینان، می باشند. اهمیت مسایل اجتماعی در مدیریت مراتع، می طلبد سیاست گذاری ها و برنامه های کلان مدیریتی مراتع با رویکرد جامع محور صورت گرفته و با تعریف دقیقی از شاخص های اجتماعی است.