مقایسه اثر مداخله های مبتنی بر بازی حرکتی، واقعیت مجازی و بینایی بر مهارت نوشتن دانش آموزان ابتدایی دارای ناتوانی یادگیری

ناتوانی یادگیری نوعی نا توانی مزمن است که رشد کارکردهای اساسی چندگانه شامل کارکردهای تحصیلی و روان شناختی و نوروسایکولوژیک را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر مداخله های مبتنی بر بازی های حرکتی و واقعیت مجازی و بینایی بر مهارت نوشتن دانش آموزان ابتدایی دارای ناتوانی یادگیری بود.

روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، به صورت مقطعی با سه گروه تجربی بود. شرکت کنندگان پژوهش را دانش آموزان دختر ابتدایی به تعداد 43 نفر تشکیل دادند که به طور تصادفی در سه گروه تجربی بینایی (چهارده نفر) و واقعیت مجازی (پانزده نفر) و حرکتی (چهارده نفر) تقسیم بندی شدند. سه مداخله پژوهش شامل بازی های حرکتی و واقعیت مجازی و بینایی بود. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه مشکلات یادگیری کلورادو (ویلکات و همکاران، 2011) و آزمون عملکرد نوشتن (فلاح چای، 1374) بود. به منظور بررسی اثربخشی تمرینات و وجود یا نبود تفاوت بین گروه های مختلف پژوهش در مرحله پس آزمون از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. برای بررسی دوبه دوی گروه ها، آزمون تعقیبی LSD به کار رفت. در ادامه به منظور بررسی تغییرات درون گروهی از پیش آزمون تا پس آزمون از آزمون تی همبسته استفاده شد. تحلیل های آماری در نرم افزار SPSS نسخه 26 در سطح معناداری 0٫05=α انجام شد.

نتایج نشان داد، پس از کنترل اثر پیش آزمون، در میزان نتایج مربوط به مهارت نوشتن بین سه گروه مطالعه شده اختلاف معنا داری وجود داشت (0٫001>p). گروه تمرینی بینایی در متغیر مهارت نوشتن در پس آزمون درمقایسه با گروه های واقعیت مجازی و حرکتی نمرات بیشتری به دست آورد (0٫001>p)؛ ولی بین دو گروه مذکور تفاوت معناداری در متغیر مهارت نوشتن در پس آزمون دیده نشد (0٫459=p). هر سه گروه تمرینی به طور معناداری در پس آزمون دارای نمرات بیشتری در متغیر مهارت نوشتن درمقایسه با پیش آزمون بودند (0٫001>p).

باتوجه به نتایج پژوهش می توان از مداخلات مبتنی بر بازی برای پیشرفت مهارت نوشتن استفاده کرد. همچنین بازی های بینایی درمقایسه با دیگر مداخلات استفاده شده در پژوهش موثر تر است.