سیر تحول ناامیدی و امید در جامعه ایران براساس فیلم های سینمایی؛ رویکردی زبانی و شناختی

هدف این پژوهش، مطالعه سیر تحول «ناامیدی» و «امید» در حدود پنجاه سال گذشته، از دهه 50 تا 90 شمسی، در جامعه ایران از رهگذر فیلم های سینمایی است که بازتاب واقعیت اجتماعی هر جامعه ای هستند و بیشترین تعداد و طیف مخاطب را دارند. در واقع، به دنبال استعاره ها و ساخت های زبانی رمزگذار ناامیدی و امید در پیکره منتخب این پژوهش، متشکل از شش فیلم پرفروش هر دهه، براساس کووچش (2020) و یافته های دستور ساختی هستیم. با مقایسه بسامد وقوع این استعاره ها و ساخت ها در طی این دوره پنجاه ساله، به میزان کاهش یا افزایش ناامیدی و امید در جامعه ایران و با تحلیل کیفی آن ها به الگوی شناختی امید ایرانیان در گذر زمان پی می بریم. نتایج پژوهش، حاکی از آن است که به طور کلی احساس «ناامیدی» در جامعه ایران با شدت بسیار قابل ملاحظه و ثابت در حدود پنجاه سال گذشته افزایش یافته است. همچنین، در مورد الگوی شناختی امید، می توان اظهار داشت که ایرانیان «ناامیدی» را «ناتوانی» و در مقابل «امید» را «پویایی» و «تکیه به خداوند» می پندارند.