ارزیابی مقاومت نسبی برخی پایه های جنس پسته (Pistacia) به بیماری گموز

گموز (پوسیدگی فیتوفتورایی طوقه و ریشه) یکی از مهم ترین بیماری های درختان پسته می باشد. به منظور ارزیابی مقاومت نسبی 29 پایه از جنس پسته به این بیماری، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو فاکتور نوع پایه و تنش بیماری، در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. نهال های دوماهه پسته به صورت مصنوعی با گونه Phytophthora drechsleri مایه زنی و پس از شش ماه ارزیابی انجام شد. مقاومت پایه ها با تعیین شاخص های درصد حلقه برداری طوقه، شدت آلودگی و مرگ ومیر و اندازه گیری صفات طول ساقه، وزن خشک ساقه و ریشه در سطوح شاهد و تنش، ارزیابی شد. نتایج نشان داد که بین پایه های موردمطالعه از نظر مقاومت به بیماری تفاوت معنی دار وجود داشت. تنش بیماری باعث کاهش طول ساقه، وزن خشک ساقه و ریشه نهال ها گردید. آتلانتیکا دارای کمترین میزان حلقه برداری طوقه (20٪) و شدت آلودگی (17٪) بود و از نظر شدت آلودگی تفاوت معنی داری با سایر پایه ها نشان داد. پایه سرخس نیز دارای بیشترین میزان حلقه برداری طوقه (95٪)، شدت آلودگی (90٪) و مرگ ومیر (55/55٪) بود و از نظر این شاخص ها با سایر پایه ها تفاوت معنی دار داشت. بنابراین آتلانتیکا مقاوم ترین و سرخس حساس ترین پایه های جنس پسته در برابر بیماری گموز بودند. تجزیه خوشه ای، پایه ها را به چهار گروه مقاوم (آتلانتیکا، اینتگریما و UCB1)، نیمه مقاوم (بنه، بنه باغی، کله قوچی، قزوینی، غلامرضایی، ایتالیایی، احمدآقایی، M5 و BK1)، نیمه حساس (بادامی زرند، اکبری، اوحدی، فندقی غفوری، سیف الدینی، جندقی، راور(1)، MT1، M7، BK6 وBK7) و حساس (سرخس، سفیدپسته نوق، موسی آبادی، خنجری دامغان، ممتاز تاج آبادی و M4) تقسیم نمود.