روابط ساختاری بین ویژگی های شخصیتی با رضایت زناشویی با میانجیگری تنهایی در زنان و مردان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ایلام

ویژگی های شخصیتی و تنهایی از جمله عوامل موثر بر رضایت زناشویی هستند. هدف پژوهش حاضر تعیین روابط ساختاری بین ویژگی های شخصیت با رضایت زناشویی با میانجیگری تنهایی در زنان و مردان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ایلام بود. 

روش پژوهش توصیفی- همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی زنان و مردان مراجعه کننده با شکایت مشکلات زناشویی به مراکز مشاوره خانواده در شهر ایلام در سال 1399 بودند که 320 تن به روش نمونه گیری غیرتصادفی و در دسترس از میان آن ها انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه جمعیت شناختی، "سیاهه پنج عاملی نیو" (NEO Five-Factor Inventory)، "مقیاس رضایت زناشویی انریچ" (ENRICH Marital Satisfaction Scale) و "مقیاس تنهایی دانشگاه کالیفرنیا" (UCLA Loneliness Scale) استفاده شد. روایی ابزارها با استفاده از روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. تحلیل داده های جمع آوری شده در نرم افزارهای اس پی اس اس نسخه 24 و آموس نسخه 24 انجام شد.

بین روان رنجوری (001/0=P، 116/0-=β) و تنهایی (001/0=P، 258/-0=β) با رضایت زناشویی همبستگی منفی و معنادار و بین توافق پذیری (001/0=P، 327/0=β) و وظیفه شناسی (008/0=P، 185/0=β) با رضایت زناشویی همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بین روان رنجوری با رضایت زناشویی با میانجیگری تنهایی همبستگی منفی و معنادار   (016/0=P، 079/-0=β) و بین توافق پذیری (017/0=P، 074/0=β) و وظیفه شناسی (038/0=P، 059/0=β) با رضایت زناشویی با میانجیگری تنهایی همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد.

بین ویژگیهای شخصیتی روان رنجوری، توافق پذیری و وظیفه شناسی با رضایت زناشویی با میانجیگری تنهایی همبستگی مستقیم و غیرمستقیم ساختاری وجود دارد. لذا به متخصصان زوج درمانگر و خانواده درمانگر پیشنهاد می شود، در مشاوره و زوج درمانی جهت افزایش رضایت زناشویی، بر تظاهرات شخصیتی افراد و احساس تنهایی ناشی از آن نیز توجه کنند.