مروری بر روش های کنترل آبدهی در مخازن نفت

تولید ناخواسته آب یک نگرانی عمده در صنعت نفت و گاز است، که این تولید آب موجب مشکلات اقتصادی، رهایی زود هنگام چاه، کاهش ذخایر قابل بازیافت، کاهش نرخ تولید، افزایش هزینه های عملیاتی و جداسازی، خوردگی تجهیزات و مشکلات زیست محیطی می شود، بنابراین می توان گفت عملیات قطع آب تولیدی به شدت ضروری می باشد. تولید آب اضافی همراه نفت می تواند دلایل متنوعی داشته باشد که روش کنترل آبدهی متناسب با دلیل تولید آب انتخاب می شود. در صنعت نفت آب تولید شده به آبی می گویند که ممکن است همراه با هیدروکربن های استخراج شده از چاه باشد. برای حل مشکل تولید آب عموما دو روش کلی موجود است، روش های شیمایی و روش های مکانیکی، این روش ها را می توان وابسته به شرایط چاه به صورت ترکیبی هم استفاده کرد. روش های مکانیکی شامل حفرچاه های افقی، تجهیزات جداسازی و ابزار خاص هستند که معمولا نیازمند دکل کاری هستند و اغلب جزء روش های پرهزینه محسوب می شوند و روش های شیمایی عموما براساس تزریق پلیمرهای شیمایی می باشد. امروزه روش های شیمیایی برای کنترل تولید آب، به دلیل پمپاژ آسان، قیمت مناسب و دردسترس بودن از مقبولیت صنعتی بیش تری برخوردار هستند و در نتیجه کاربرد بیش تری نسبت به روش های مکانیکی دارند. تاحال پرکاربردترین سیستم شیمایی ژل، پلی آکریل آمید ها هستند که در دهه های گذشته به عنوان قوی ترین ابزار برای کنترل یا تولید آب ظاهر شده اند. آزمایش های تجربی اطلاعات ارزشمندی را ارایه می دهند که شانس موفقیت روش های قطع آب را آزمایی می کنند، ادغام نتایج آزمایشگاهی با مطالعات مخزن و تجربه میدانی موفقیت روش های کنترل آبدهی را مورد بررسی قرارمی دهد.