اثربخشی درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن داری و آسیب های اجتماعی دانش آموزان دختر مناطق کمتر برخوردار میبد

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن داری و آسیب های اجتماعی دانش آموزان دختر مناطق کمتر برخوردار میبد بود. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مناطق کمتر برخوردار میبد در سال تحصیلی 1400-1401 و با تعداد 370 نفر بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) جایدهی شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های خویشتن داری (علی اکبری دهکردی و همکاران، 1394) و آسیب های اجتماعی(آقایی و تیمور تاش، 1389) بود. درمان یکپارچه توحیدی در 12 جلسه 1 ساعته و هرهفته دو جلسه به اعضای گروه آزمایش ارایه شد اما گروه کنترل هیچگونه مداخله ای را در طول مدت آزمایش دریافت ننمود. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری و با بهره گیری از بسته نرم افزاری spss26 و در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن داری و آسیب های اجتماعی دانش آموزان موثر بوده است (001/0>P). این نتایج کارآمدی درمان یکپارچه توحیدی را در کاهش آسیب های اجتماعی و عوامل مرتبط با آن را نشان می دهد و با توجه به همسویی آن با فرهنگ ایرانی- اسلامی می تواند در مراکز آموزشی و درمانی استفاده شود.