مقایسه ی اثر تمرین مقاومتی- استقامتی بر تعداد سلول های استئوسیت، استئوبلاست و استئوکلاست بافت استخوان فمور در موش های نر بالغ، کودک و سالمند

اگرچه تمرین ورزشی به عنوان یک عامل موثر در حفظ و بهبود استحکام استخوان شناخته شده است؛ اما مشخص نیست که آثار آن بر سلول های استخوان ساز و استخوان خوار رده های سنی مختلف یکسان باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی- استقامتی بر تعداد سلول های استیوسیت، استیوبلاست و استیوکلاست بافت استخوان فمور در موش های نر با سنین مختلف بود.

در مطالعه ی حاضر، 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه سنی 2 هفته ای، 6 هفته ای و96 هفته ای به صورت تصادفی در 2 گروه 5 تایی تمرین و شاهد قرار گرفتند. تمرینات مقاومتی- استقامتی برای 6 جلسه تمرین در هفته به مدت 6 هفته اجرا شد. موش ها تحت گاز دی اکسید کربن قربانی شدند. جهت بررسی میکروسکوپی بافتی از رنگ آمیزی به روش H&E استفاده شد.

نتایج آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی Tukey نشان داد، مقادیر بالاتر سلول های استیوبلاست و استیوسیت و مقادیر پایین تر سلول های استیوکلاست موش های تمرین کرده در هر سه رده ی سنی در مقایسه با گروه شاهد خودشان، معنی دار بود. مقایسه ی گروه های تمرین با یکدیگر نشان داد، تعداد استیوبلاست ها در گروه های کودک و بالغ، تعداد استیوسیت ها در گروه بالغ و تعداد استیوکلاست ها در گروه های بالغ و سالمند بالاتر بود.

نتایج نشان داد تمرین مقاومتی- استقامتی منجر به افزایش سلول های استخوان ساز و کاهش سلول های استخوان خوار شد. هرچند آثار ورزش بر استخوان سازی در رده های سنی پایین تر بیشتر از دوران سالمندی بود. با این وجود ممانعت ورزش از روند استخوان خواری در سنین بالاتر خصوصا دوره ی سالمندی مشهود بود.