بررسی اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر فرایند میوژنز از طریق مسیر ژن های Decorin/sparc فیبرهای عضلانی تند و کند انقباض موش های صحرایی نر نابالغ

عضله ی اسکلتی، به عنوان یک عضو اصلی غدد درون ریز شناخته می شود که میوکین هایی را آزاد می کند و نقشی محوری در ارتباط بین عضله و سایر بافت ها ایفا می کند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر فرایند میوژنز از طریق مسیر ژن های دکورین و اسپارک عضله موش های نر نابالغ بود.

در مطالعه ی حاضر، تعداد 10 سر موش صحرایی نر ویستار دو هفته ای به طور تصادفی در دو گروه شاهد و تمرین قرار گرفتند. برنامه ی تمرین مقاومتی- هوازی به مدت 6 هفته در روزهای مجزا انجام شد. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه ی تمرینی، موش ها تشریح شدند و عضلات دوقلو و نعلی جدا و جهت انجام آزمایش ها و بیان ژن استفاده شدند. برای بررسی بیان ژن دکورین و اسپارک از روش Real-Time PCR استفاده گردید.

بر اساس آنالیز آماری، مشخص شد در گروه تمرین بیان ژن اسپارک (0/001 ≥ P) و دکورین (0/001 ≥ P) در عضله ی نعلی و بیان ژن اسپارک (0/028 ≥ P) و دکورین (0/001 ≥ P) در عضله ی دوقلو دارای مقادیر بالاتری نسبت به گروه شاهد بود. با این حال مقادیر بیان ژن اسپارک (0/015 ≥ P) و دکورین (0/001 ≥ P) در عضله ی نعلی در مقایسه با عضله دوقلو به طور معنی داری بالاتر بود.

نتایج نشان داد میوژنز در اثر تمرین مقاومتی- هوازی در موشهای صحرایی نر نابالغ افزایش یافت که با افزایش بیان ژن دکورین، اسپارک در هر دو نوع فیبر عضلانی کند و تند انقباض همراه بود. با این حال بیان هر دو ژن اسپارک و دکورین در فیبر کند انقباض گروه تمرین مقادیر بالاتری نسبت به فیبر های تند انقباض داشت که دلالت بر تمرین پذیری بیشتر این نوع فیبر عضلانی دارد.