بررسی گفتمان قالب به مردم در سه برهه زمانی عصر مشروطه

همراهی کردن مردم با دولت در برهه های سخت لازمه بقای یک دولت است و نوع گفتمان حاکم بر جامعه از سوی صاحبان قدرت اعم از قدرت سیاسی، فرهنگی، اقتصادی می تواند نقش اثرگذاری در همراه کردن مردم یا عدم همراهی آنان با خود داشته باشد و می تواند گویای گفتمان قالب و آشکار کننده اهداف و انگیزه های صاحبان آن گفتمان نیز باشد. مردم ایران با جریان مشروطه خواهی و استقرار آن سپس با شکل گیری استبداد صغیر و بعد هم در زمان جنگ جهانی اول با گفتمان هایی متفاوتی در برخی متون تاریخی هم در زبان نثر هم در زبان نظم مورد توجه قرار گرفته اند. گاهی شجاعت آن ها ستوده شده و گاهی نادانی آنان مورد نکوهش قرار گرفته است، زمانی مردم نجیب ایران قلمداد می شوند و در زمان دیگر مردم بی حس و بی حال و فاقد آگاهی، این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی بر آن است تا ضمن روشن کردن نوع گفتمان قالب نسبت به مردم در روزگار مشروطه به این پرسش پاسخ دهد که نوع نگاه به مردم در زمان رخدادهای تاریخی مهم عصر مشروطه به چه صورت بوده است؟ دستاوردهای این پژوهش نشان می دهد که بیشترین آثاری که به عامه مردم در این زمان توجه داشته اند در وهله اول خاطره نگاری ها و بعد تاریخ نگاری ها بوده است و گفتمان ارزشی نسبت به مردم چه در زبان نثر و چه در زبان نظم به نوع جریان فکری قالب در جامعه بستگی داشته است .