داوری چندجانبه با منشا واحد در حقوق موضوعه ایران

داوری چندجانبه به عنوان یکی از بسترها و مکانیزم های حل اختلاف در روابط تجاری داخلی و بین المللی که مورد شناسایی مقررات داخلی و بین المللی قرار گرفته است، بالطبع ناشی از وجود روابط حقوقی اشخاص به صورت چندطرفه می باشد که گسترش و پیچیدگی روابط اشخاص در عرصه تجارت داخلی و بین المللی زاینده آن محسوب می شود. پذیرش و اجرای داوری چندجانبه دغدغه های اساسی در تقابل با الزامات و اصول حقوقی داوری، از جمله اصل رضا، آزادی اشخاص در تعیین هیات داوری و لزوم رفتار برابر با اطراف داوری را به دنبال دارد که البته با تفکیک آن ها از حیث امری بودن یا نبودن زمینه مشروعیت اجرای داوری چندجانبه تسهیل و دغدغه ها فروکش می کند. پیش بینی تضمین های قانونی برای رعایت الزامات داوری به ویژه در مرحله اجرای آرای داوری چندجانبه خاطر را آسوده و اقبال عمومی به داوری چند جانبه با منشا واحد را را تقویت می نماید.

پژوهش حاضر از نوع نظری، به روش توصیفی تحلیلی می باشد و روش جمع آوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه ای با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات است.

ملاحظات اخلاقی: 

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

یافته ها حاکی از واقع بینی قواعد داوری و مقررات داخلی و اسناد بین المللی در ارایه الگو ها و فرمول های متضمن دفع و رفع چالش و نگرانی های عدم رعایت الزامات داوری به خصوص در داوری های چندجانبه با منشا واحد است.

الزامات داوری به معنی عام و داوری چندجانبه به معنی خاص، در پدیده رضا به اصل داوری، قواعد حقوقی آمره تلقی می گردد و الزامات داوری ناظر بر رفتار برابر به معنی عام و رفتار برابر در تعیین هیات داوری به معنی خاص قواعد حقوقی الزام آور تکمیلی محسوب می گردد و بر این اساس فرضیه آمره بودن مطلق الزامات و اصول داوری رد می گردد.