بررسی اثر تفاوت آنیون-کاتیون جیره و نژاد بر عملکرد رشد و فراسنجه های خونی در بره های لری بختیاری و آمیخته

آمیخته گری روشی متداول جهت بهره برداری از تفاوت های ژنتیکی بین نژاد های مختلف یک گونه است که طی آن معمولا از دو نژاد خالص طی آمیزش نتاجی حاصل می شود که توقع می رود صفات والدینی در آنها بهبود پیدا کند که شامل صفات تولیدی و صفات مربوط به سلامت و زنده مانی حیوان می شود که ممکن است هر کدام از والدین در یکی ازین صفات برتری داشته باشند لذا آمیخته گری با هدف تجمیع برتری های صفات والدینی و بهبود آنها در نتایج صورت می گیرد. در گوسفند نیز آمیخته گری روشی شناخته شده جهت بهبود تولیدات از جمله گوشت، شیر، پشم و تولید مثل می باشد. که بسته به نژاد های والدینی و درصد خلوص آنها نتایج متفاوتی ممکن است در نتاج مشاهده شود. از سویی جیره غذایی عاملی تعیین کننده در بروز توان ژنتیکی دام می باشد که در این بین تعادل آنیون-کاتیون جیره (DCAB) با تاثیر بر تعادل اسید-باز و هموستازی بدن نقش مهمی را ایفا می کند. از آنجا که حفظ تعادل اسید و باز بدن مربوط به نگهداری حیوان می باشد و بر تولید مثل، شیردهی و رشد ارجحیت دارد لذا عملکردحیوان با تغییر در تعادل اسید و باز به طور شایان توجهی تحت تاثیر قرار می گیرد. لذا هدف از این تحقیق بررسی میزان تفاوت آنیون-کاتیون جیره بر عملکرد، فراسنجه های خون و هضم و فراسنجه های شکمبه می باشد.

در این مطالعه 30 راس بره نر لری بختیاری و لری بختیاری× رومانف×پاکستانی با میانگین سنی 10 ± 90 روز و میانگین وزنی به ترتیب 5/1±9/32 و 5/1±25/32 کیلوگرم استفاده شد. بره ها در قالب طرح فاکتوریل 2*2 در دو گروه نژادی و با دو سطح تفاوت آنیون-کاتیون جیره DCAD)) 100- و 100 میلی اکی والان در کیلوگرم ماده خشک به مدت 90 روز قرار گرفتند. کل دوره پروار 84 روز بوده و در 14 روز پایانی دوره جیره آنیونی استفاده شد.

بر اساس نتایج این مطالعه، ماده خشک مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک تحت تاثیر نژاد قرار نگرفت. با این حال ماده خشک مصرفی در بره هایی که جیره آنیونی مصرف کرده بودند کاهش یافت (003/0>P). همچنین فراسنجه های خونی، قابلیت هضم ظاهری ماده مغذی و غلظت نیتروژن آمونیاکی و PH مایع شکمبه نیز تحت تاثیر جیره و نژاد قرار نگرفت.

نتایج این مطالعه بیانگر این هستند که آمیخته گری نژاد لری بختیاری با نژاد های خارجی اثری بر خصوصیات پرواری آن نداشته و استفاده از جیره آنیونی در کنار مزایای بالقوه آن می تواند موجب کاهش ماده خشک مصرفی شود لذا با توجه به نتایج این تحقیق تصور می-شود که جیره های آنیونیک یا کاتونیک را با اهداف گوناگون بدون اثر قابل توجه بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی و همچنین فراسنجه-های مربوط به مایع شکمبه می توان مورد استفاده دام های پرواری قرار داد.