نقش و جایگاه تربیتی اسوه گزینی در مبانی اسلامی به عنوان یک روش یادگیری مبتنی بر زیباشناختی

در این مقاله هنر اسوه گزینی به عنوان یک شیوه ی آموزشی، با فرض اینکه هدف نهایی تربیت دینی را قرب الی الله تلقی کنیم، مورد بررسی قرار گرفته است. روش پژوهش تحلیلی استنتاجی از روش های پژوهش کیفی است. در تبیین قرب الی الله به عنوان هدف غایی تربیت، نزدیک شدن به خداوند، با دل سپردن و متصف شدن به صفات و زیباییهای الهی امکان پذیر است. هرچه کیفیت و میزان این اتصاف بیشتر باشد قرب بیشتری حاصل شده است. در این فرایند، خداوند و صفات او همچون چراغ راهنمایی فراروی ما قرار می گیرد، اما تصور خداوند به عنوان وجود مطلق و بی نهایت در ذهن محدود بشر با سختی های همراه است که ناشی از دشواری و حتی امتناع انطباق مطلق با محدود است، لذا ما همین فرایند قرب الی الله را با کمک گرفتن از وجودهای محدود (انسان) که تا حد ممکن به صفات مطلق (الهی) آراسته شده اند، انجام شود. شیوه ای که خداوند خود در قرآن پیاده نموده است. این مسیری است که می تواند بر آن استدلال کرد و گریزی نیست. علاوه بر آن ساختار فطری انسان هم منطبق براین هدف بوده و بستری برای تحقق و گام نهادن در این فرایند را ممکن می کند. با این اوصاف می توان در همه افراد جامعه  به نسبتی صفاتی چند از صفات خداوندی را یافت و مورد اسوه سایرین قرار داد و در صفات ناپسند فقط وصف نمود و مصداقی برای آن نیاورد. مساله ای که از سویی (بهنگام اسوه شدن) باعث پرورش اعتماد به نفس و عزت، و از سوی دیگر حفظ حرمت انسان ها (خطاکاران) که امکان بازگشت و امید را باقی گذاشت.