وجوب قرائت قرآن

یکی از مسایل مبتلابه جامعه مسلمانان از عصر رسول الله تا امروز، قرایت قرآن است که مورد تاکید خود قرآن و سنت نبوی و سیره ولوی بوده است. این مسیله چنان اهمیت دارد که به عنوان یکی از اجزاء نمازهای یومیه و غیر یومیه، نمازهای واجب، نوافل و نیز نمازهای مستحب می باشد و در این موضوع جای شک و تردید نیست. سخن در این است که آیا قرایت قرآن در بیرون از نماز نیز به عنوان یک عبادت واجب در کنار دیگر عبادات وجود دارد یا اینکه تنها یک عمل مستحبی است و مکلفان به استثنای قرایت حمد و سوره و یا قسمتی از سوره در نماز، هیچ وظیفه ای در برابر قرایت قرآن ندارند؟  نویسنده در این مقاله در صدد آن است تا تبیین کند که قرایت قرآن در خارج از نماز نیز مشمول حکم وجوبی است (مسیله اصلی پژوهش). این مسیله با روش نقلی تحلیلی و با استفاده از مصادر قرآنی و روایی (روش پژوهش) مورد بررسی قرار می گیرد تا معلوم شود که یکی از عوامل رفع محجوریت قرآن، توجه کافی به قرایت آن به صورت رسمی و الزامی است (انگیزه پژوهش). ضمنا آنچه نویسنده بدان رسیده است، وجوب قرایت قرآن بیرون از نماز به نحو وجوبی به میزان حداقل پنجاه آیه در شبانه روز است (داده پژوهش).