اثر تمرین های هوازی بر سطوح سرمی میوستاتین و شاخص های خطر متابولیک در مردان میان سال مبتلا به سندروم متابولیک

مهار مایوکاین میوستاتین در کاهش انباشت چربی از طریق افزایش توده عضلانی نقش دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی بر سطوح میوستاتین و فاکتورهای خطر متابولیک در مردان میان سال مبتلا به سندروم متابولیک بود.

روش این پژوهش از نوع تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. 20 مرد مبتلا به سندروم متابولیک با میانگین سنی 13/3 ± 6/53 سال به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر)، گروه تمرین هوازی (10 نفر) قرار گرفتند. همسان سازی آزمودنی های دو گروه براساس معیارهای ورود به مطالعه و انتخاب تصادفی آزمودنی ها در گروه ها انجام شد. برنامه تمرین شامل 12 هفته تمرین هوازی با توالی 3 جلسه در هفته و هرجلسه شامل 45 دقیقه تمرین با شدت 70-60 درصد ضربان ذخیره بود. در طول دوره مداخله، گروه کنترل بدون انجام تمرین ورزشی تنها به فعالیت های روزانه خود پرداختند. تمام متغیر های پژوهش از قبیل سطوح میوستاتین، شاخص های متابولیک و ترکیب بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی در دو مرحله قبل برنامه تمرینی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها از طریق آزمون های آماری تی وابسته و مستقل انجام شد.

بین دو گروه تمرین و کنترل در همه متغیرهای تحقیق تفاوت معناداری وجود داشت (05/0 ≥P). مقادیر HDL (001/0P=)، VO2max (001/0P=)  افزایش معنادار و مقادیر میوستاتین (001/0P=)،  وزن بدن (001/0P=)، BMI (001/0P=)، اندازه دور کمر (001/0P=)، فشار خون میانگین (001/0P=)، کلسترول تام (001/0P=)، تری گلیسیرید (002/0P=)، LDL (001/0P=)، قند خون (001/0P=) و شاخص مقاومت به انسولین (001/0P=) در گروه تمرین، در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش معنادار داشتند.

به نظر می رسد، می توان برنامه تمرین هوازی را در قالب دوره 12 هفته ای با شدت 70-60 درصد ضربان ذخیره برای کاهش میوستاتین و کنترل عوامل خطر متابولیک در بیماران دارای سندرم متابولیک به عنوان یک روش غیر دارویی پیشنهاد کرد.