پاسخ بازتوانی ورزشی همراه با تحریک الکتریکی بر سطوح سرمی ICAM و VCAM موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد تجربی

کنترل عوامل التهابی بعد از آنفارکتوس، به علت فقدان جریان خون کافی میوکارد از عوامل اثر گذار بر بهبود بیماران سکته قلبی می باشد. مولکول های چسبان سلولی و عروقی از جمله این عوامل التهابی هستند که در اختلالات قلبی- عروقی نقش به سزایی دارند. به همین منظور هدف از این پژوهش بررسی پاسخ اثر ضد التهابی یک دوره حاد تمرین استقامتی به‎همراه تحریک الکتریکی در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد تجربی بود.

در این مطالعه تجربی-آزمایشگاهی 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای با وزن30±220 گرم) پس از وزن کشی به طور تصادفی به 4 گروه انفارکته، انفارکته-بازتوانی ورزشی، انفارکته-تحریک الکتریکی و انفارکته-بازتوانی ورزشی-تحریک الکتریکی تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از دو تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی گرم/کیلوگرم) به فاصله 24 ساعت در گروه های انفارکته القاء گردید. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت بازتوانی ورزشی (تردمیل با سرعت 20 متر/دقیقه برای 1 ساعت) و تحریک الکتریکی (دستگاه فوت شوک برای 5/0 میلی آمپر و 20 دقیقه) قرار گرفتند. بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی و مولکول چسبان عروقی به روش الایزا بررسی شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون آنووا یک طرفه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد.

نتایج نشان داد تحریک الکتریکی در نمونه های انفارکته منجر به افزایش معنی دار سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی (021/0=P) می شود. اما میزان مولکول چسبان عروقی در گروه تحریکی الکتریکی (040/0=P) و گروه تحریک الکتریکی-بازتوانی ورزشی (038/0=P) کاهش معنی داری را نشان داده است.

به نظر می رسد با توجه به نتایج مطالعه حاضر هنوز نمی توان با قطعیت سمت و سوی اثر بازتوانی حاد ورزشی و تحریک الکتریکی فوت شوک را بر مولکول های چسبان تعیین نمود.