سنجش مقیاس در طراحی محیط های انسان ساخت از طریق هرمنوتیک

عدم موفقیت بسیاری از پروژه های عمرانی و تصمیمات از نوع حکمرانی ناشی از عدم فهم مقیاس در طراحی و برنامه ریزی می باشد. قیاس شاخص های فعال در محیط و فهم میزان تاثیرگذاری آن ها مقیاس را به دست می دهد؛ در عرصه معماری و حکمرانی شهری "مقیاس" کمیت ها وکیفیت های مختلف و ناهمسان را شامل می شودکه احصا و فهم آنها بسیار مشکل و این سوال مطرح می شود: ادراک گستره قیاس های کمی وکیفی محیط طراحی که بازتاب آن ها مقیاس پروژه را آشکار می کند برای یک طراح چگونه فهم می آید، به گونه ای که طراح بر برد، نفوذ وکارایی خط خود، در طول عملیات طراحی مسلط باشد؟ عمدتا خطای مقیاس در طی انتقال ادراکی در فاصله مابین تصویر ذهنی طراح و یا طرح او بر روی کاغذ تا ابعاد واقعی بنا در محیط بیرون اتفاق می افتد؛ در واقع طراح (معمار، شهرساز، سیاستگذار) با تصمیم خودکه به سادگی آن را روی کاغذ ترسیم می نماید، در محیط خارجی در حال دخل و تصرف و ایجاد تغییرات غیر قابل برگشت است و می تواند محیط و ویژگی هایش را تخریب یا تقویت نماید. این موضوع نیازمند یک مطالعه فلسفی است در خصوص اینکه رابطه فهم محدود انسان، چگونه با جهان نامحدود بیرون به طور صحیح برقرار می شود. مقاله حاضر تفکر سوبژکتویسم را برای ادراک محیط ناقص می داند و در مقابل به کارگیری روش هرمنوتیک در فهم را به عنوان طریق ادراک محیط و مقیاس معرفی می نماید. روش این تحقیق کیفی و از منظر هدف کاربردی است و سعی دارد با فراهم آوردن گفتمان هرمنوتیک و مقیاس به شیوه استدلال منطقی نتایج خود را بیان نماید.