مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و معنادرمانی بر امید به زندگی و چشم انداز زمانی خانواده های جان باختگان در اثر ویروس کرونا در شهرکرد: یک مطالعه نیمه تجربی

تجربه متفاوت سوگ بازماندگان افراد جان باخته مبتلا به کرونا، تاثیر آن بر سلامت روانی بازماندگان و شناخت درمان های روان شناختی موثر یکی از چالش های مهم حوزه بهداشت و سلامت است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و معنادرمانی بر امید به زندگی و چشم انداز زمانی خانواده های جان باختگان در اثر ویروس کرونا بود.

این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری شامل خانواده های جان باختگان در اثر ویروس کرونا شهر شهرکرد در سال 1401 بود. حجم نمونه 45 نفر بود که به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و  یک گروه کنترل (15 نفر) گمارده شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های امید به زندگی Miller و Powers و چشم انداز زمانی Zimbardo و Boyed استفاده شد. گروه های آزمایش درمان متمرکز بر شفقت Gilbert و معنادرمانی  Franklرا در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند، ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که معنادرمانی بر دیدگاه زمانی حال-لذت گرا اثربخش تر است (001/0>P) و بین دو درمان یاد شده در امید به زندگی، دیدگاه زمانی گذشته منفی، دیدگاه زمانی آینده، دیدگاه زمانی متعالی-آینده، دیدگاه زمانی گذشته مثبت و دیدگاه زمانی حال معتقد به سرنوشت تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<P).

با توجه به نتایج پژوهش حاضر، درمان متمرکز بر شفقت و معنادرمانی مداخله های موثری برای افزایش امید به زندگی و تغییر چشم انداز زمانی خانواده های جان باختگان در اثر ویروس کرونا است.