بررسی ارتباط میان قدرت تولید بیوفیلم و مقاومت به کلاس های مختلفی از آنتی بیوتیک های بتالاکتام

بیوفیلم باکتریایی از جنبه های مختلفی مانند بیماری های وابسته به عفونت های مزمن انسانی، پلاک دندان، عفونت اجسام خارجی مانند کاتترها و سایر بیماری های عفونی اهمیت دارد. سودوموناس آیروژینوزا یکی از عوامل عفونی تولیدکننده بیوفیلم است که باعث ایجاد عفونت های شدیدی می شود؛ بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی ارتباط میان قدرت تولید بیوفیلم و مقاومت به کلاس های مختلفی از آنتی بیوتیک های بتالاکتام است.

در این مطالعه مقطعی، تعداد 113 نمونه از زخم بیماران سوختگی بستری در بیمارستان های تهران و اهواز در سال 1400 جمع آوری گردید. جدایه های سودوموناس آیروژینوزا با روش های استاندارد بیوشیمیایی و مولکولی تشخیص داده شدند. الگوهای مقاومت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن و ژن های بتالاکتاماز با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) شناسایی گردیدند. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS vol.2020 آنالیز شد.

یافته های پژوهش: 

40 جدایه سودوموناس آیروژینوزا شناسایی گردید و همه این جدایه ها تولیدکننده بیوفیلم بودند. مقاومت کارباپنم در 16 جدایه تشخیص داده شد و blaTEM  (15 جدایه)، blaVIM  (12 جدایه) و blaCTX-M  (8 جدایه) شایع ترین ژن های بتالاکتاماز بودند. بیشترین مقاومت به سفوتاکسیم، سفتازیدیم، مروپنم، ایمیپنم و پیپراسیلین مشاهده گردید و 16 جدایه به این آنتی بیوتیک ها مقاوم بودند. در بررسی نهایی جدایه های مولد کارباپنماز (40 درصد از جدایه ها) توانایی اتصال قوی داشتند و هیچ کدام از جدایه ها فاقد توانایی تشکیل بیوفیلم نبودند.

مقاومت آنتی بیوتیکی به ویژه مقاومت به کارباپنم، در میان جدایه های سودوموناس آیروژینوزا که عامل عفونت زخم های سوختگی هستند، قابل توجه بود. ترکیب مقاومت کارباپنم با تولید بیوفیلم می تواند به عفونت های شدید و دشوار منجر شود. برای درمان بیماری های عفونی پیشنهاد می گردد که علاوه بر مبارزه با مقاومت های میکروبی، می بایست به دنبال راهی برای از بین بردن بیوفیلم باکتریایی نیز بود.