پیش بینی تاب آوری بر اساس ارزش خود، شفقت به خود و بهوشیاری در شرایط قرنطینه همگانی کرونا

تاب آوری مفهومی است که در بستر روان شناسی مثبت ارایه شده و جایگاه ویژه ای را خصوصا در حوزه های روان شناسی تحولی، روان شناسی خانواده و بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی تاب آوری بر اساس ارزش خود، شفقت به خود و بهوشیاری در شرایط قرنطینه همگانی ویروس کرونا صورت گرفت.  این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری، کلیه مراجعه کنندگان به یک کلینیک روانشناختی در شهر قزوین بودند که از مهر تا بهمن ماه سال 1399 همزمان با موج سوم کرونا و اعلام شرایط قرنطینه اجباری در مطالعه شرکت کردند (تعداد تقریبی 700 نفر). تعداد، 174 نفر به شیوه هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از مقیاس های تاب آوری، ارزش خود، شفقت به خود، و بهوشیاری به صورت تحت وب استفاده شد. داده ها توسط شاخص های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. بین ارزش خود، شفقت به خود و بهوشیاری با تاب آوری، ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (24/139=F، 01/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد، متغیرهای ارزش خود با بتای 37/0 و شفقت به خود با بتای 59/0 قدرت پیش بینی تاب آوری را دارند) 01/0>p). بهوشیاری قدرت پیش بینی تاب آوری را نداشت (05/0<p). ارزش خود و شفقت به خود با تاب آوری در افرادی که پروتکل های شرایط قرنطینه همگانی را رعایت می کردند؛ رابطه مثبت دارند؛ اما بهوشیاری با تاب آوری رابطه معنی دار نداشت. جهت افزایش تاب آوری افراد در شرایط پساکرونا و وضعیت های بحرانی مشابه کرونا از قبیل بیماری واگیردار یا حوادث طبیعی، می توان از آموزش های شفقت به خود و ارزش خود بهره برد.