زندگی بدون توسل: فلسفه ای مثبت برای زندگی

نویسنده، مقاله را با این مقدمه شروع می کند که فیلسوفان در کنار مباحث تخصصی باید به موضوع هایی بپردازند که اکثر مردم عادی به آن علاقه دارند و از آن سردرمی آورند. یکی از این موضوع ها معنای زندگی است و پرسش اساسی در این زمینه پرسشی است که کامو پیش تر آن را مطرح کرده است: آیا می توان بدون توسل به امور متعالی و فراطبیعی زندگی کرد؟ در پاسخ به این پرسش ابتدا دیدگاه «تعالی گرایی» مطرح می شود که بر اساس آن، موجودی متعالی‍ وجود دارد که انسان می تواند با آن وارد رابطه شود و از این طریق به معنا، هدف و انسجام برسد و در نتیجه، زندگی اش ارزشمند شود. نویسنده با این دیدگاه مخالف است و به تفصیل آن را نقد می کند: اولا وجود موجود متعالی به اثبات نرسیده و هیچ یک از استدلال هایی که در تایید وجود آن اقامه شده است قانع کننده نیست. ثانیا زندگی بدون ایمان به موجود متعالی می تواند معنا، هدف و انسجام داشته باشد. یکی از دلایل این ادعا وجود انسان هایی است که به موجود متعالی ایمان ندارند اما زندگی شان معنا، هدف و انسجام دارد. ثالثا زندگی بدون ایمان به موجود متعالی نه تنها می تواند ارزشمند باشد بلکه چون دست انسان باز می شود تا با فعالیت های خلاقانه اش به زندگی ارزش دهد امکانات تقریبا نامحدودی در اختیار او قرار می گیرد. از میان این امور ارزشمند می توان علم، هنر، عشق و کار را مثال زد. نتیجه ای که نویسنده می گیرد این است که ما به سرعت به مرگ نزدیک می شویم و اگر می خواهیم به لحظاتی که هنوز از زندگی مان باقی مانده است معنا ببخشیم باید به جای توسل به امور فراطبیعی و معنای عینی به امور طبیعی و معنای شخصی متوسل شویم.