اثربخشی مانور رکروتمان ریوی و اکسیژن درمانی تکمیلی و ترکیب آن ها بر میزان تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی لاپاراسکوپی کله سیستکتومی: یک کارآزمایی بالینی طرح فاکتوریل 2*2

تهوع و استفراغ می تواند به عنوان یکی از شایع ترین عوارض کوله سیستکتومی لاپارسکوپیک توسط بیماران تجربه شود. وجود تهوع و استفراغ، خطر بروز آسپیراسیون محتویات معده به ریه ها را افزایش می دهد. این مطالعه باهدف تعیین اثربخشی مانور رکروتمان ریوی و اکسیژن درمانی تکمیلی و ترکیب آن ها بر میزان تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی لاپاراسکوپی کله سیستکتومی انجام شد.

پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی دو سو کور چهارگروهه طرح فاکتوریل 2*2 است که در آن، 100 نفر از بیماران واجد شرایط ورود به مطالعه با استفاده از روش تصادفی ساده، به سه گروه مداخله (گروه مانور رکروتمان ریوی، گروه اکسیژن درمانی تکمیلی، گروه مانور رکروتمان ریوی همراه با اکسیژن درمانی تکمیلی) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. داده ها با استفاده فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه شدت تهوع و استفراغ رودز جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 با سطح معناداری 05/0 بررسی شد.

اختلاف آماری معناداری در میانگین نمرات تهوع، استفراغ و نمره نهایی معیار تهوع-استفراغ در طی 12 ساعت بعد از عمل در بین چهار گروه تحت مطالعه وجود داشت (05/0>p)، بااین حال، در مقایسه میانگین نمرات معیار تهوع و استفراغ طی 24 ساعت بعد از عمل، اختلاف آماری معناداری دیده نشد (05/0<p).

اجرای روش ترکیبی و همچنین مانور رکروتمان ریوی به تنهایی در مدیریت تهوع و استفراغ مربوط به لاپاراسکوپی نسبت به سایر گروه ها موفق تر بودند.