شناسایی عوامل تاثیرگذار بر ارتقاء روابط اجتماعی در فضای شهری تحت تاثیر رویکرد مکان سازی [مورد مطالعه: محله فردوس تبریز]

فضای شهری موفق دارای طیف گسترده ای از مولفه های ذهنی و عینی است و توجه به شاخص های کالبدی برای ایجاد یک مکان » موفق « نقشی تعیین کننده دارد که یکی از راهبردهای آن توجه به روابط اجتماعی است. ضعف روابط اجتماعی در محلات میتواند سبب مشکلاتی از قبیل کم رنگ شدن حس تعلق به مکان و  روحیه جمعی شود. هدف نوشتار حاضر شناسایی مولفه های رویکرد مکان سازی و بررسی تاثیر و نقش آن در روابط اجتماعی فضاهای شهری می باشد.

روش شناسی: 

روش این پژوهش کمی بوده و دست یابی به پاسخ مناسب به روش توصیفی- تحلیلی بوده است. جهت ارزیابی مولفه های تدوین شده در مدل مفهومی از روش های پژوهش پیمایش و روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. جهت دستیابی به تحلیلی جامع از نقش مکانسازی در احیا روابط اجتماعی  مدنظر قرارگرفته است.ابزار گردآوری داده های کیفی، اسنادی و کتابخانه ای بوده و از طریق تحلیل محتوای ادبیات نظری به دست آمده و داده های کمی از طریق تکمیل 384 پرسشنامه صورت گرفته است. در بخش تحلیل داده ها، محله فردوس تبریز براساس آزمون های آماری رگرسیون، اسپیرمن ، فریدمن و آنوا ارزیابی گردید.

بر اساس یافته های بدست آمده از مطالعات آماری، ابعاد کالبدی، اجتماعی، مدیریتی- سیاستگذاری، ادراکی- معنایی و اقتصادی به عنوان مولفه های مستخرج مکان سازی بوده که در احیا روابط اجتماعی از دیدگاه شهروندان تاثیر به سزایی دارند.

بر مبنای سهم و جایگاه این پژوهش، باید اشاره کرد که پایه گذاری هر گونه نگرش، ترسیم چشم انداز و امکان سنجی و ارتقاء روابط اجتماعی با تاکید بر رویکرد مکان سازی در فضاهای شهری، به واسطه توجه همزمان به مولفه های پنج گانه یاد شده، امکان پذیر خواهد بود.