باز نمود شخصیت بووآری در پراکنده نوشته های خود زیست نگاری وی

خود زیست نگاری  (Autobiographie)که ظهور واژه آن به اوایل قرن نوزدهم میلادی برمی گردد، امروزه به نوع ادبی غالب و در خور اعتنایی مبدل شده است و عادت سخن گفتن از خود به گونه ای چشمگیر گسترش پیدا کرده است. تدوین خود زیست نگاری سهم بسزایی در پالایش روح و تلطیف احساسات دارد و در انتخاب ساختار و صورت بندی آنها به نویسنده یاری می رساند تا انس و الفت بیشتری با آنها بیابد و بهتر آنها را درک کند و یا گریبان خود را از چنگ آنان برهاند. خود زیست نگاری بووآر، منبعث از ادبیاتی درونگرا و رازآلود، منییت نگارنده را به عنوان موضوع تحلیل، درون نگری، گمانه زنی و جستجوگری مطرح می سازد. سیمون دو بووآر، که در قبال گذشت پر شتاب زمان، سخت حساسیت نشان می دهد، در پراکنده نوشته های خود، به تبیین تردید ها، تغییر حالات، و بی ثباتی خلق و خوی خویش می پردازد و بدین سان تصویری از خود را ارایه می دهد که درآن شماری از منییت هایش پی در پی متجلی می شوند و به باز نمود شخصیت وی در بطن جامعه شکل و صورت می بخشند. او که شیفته ادبیات است، باز نمود شخصیت خود را در جاودانگی نوشتارش جستجو می کند. وی که تا حدی مطرود خانواده و جامعه روزگار خود است، به مدد ادبیات، خود زیست نگاری می شود که سر انجام به حیث روشنفکری پر آوازه، شهرت جهانی می یابد.