نقدی بر مرور زمان طرح دعوی علیه بارفرابر در نظام حقوقی ایران از منظر اسناد حقوقی بین المللی

بارفرابری امروزه نقش کلیدی در توسعه و ثبات صنعت حمل و نقل بین المللی کالا ایفاء می کند و بارفرابران دیگر همانند گذشته صرفا نماینده صاحب کالا برای راهبری عملیات حمل نیستند بلکه بیشتر در قامت متصدی حمل ترکیبی طیف گسترده ای از خدمات از جمله حمل کالا را به مشتریان ارایه می دهند. در ایران، شورای عالی هماهنگی ترابری در سال 1377 آیین نامه ای را با عنوان "آیین نامه تاسیس و فعالیت شرکتهای حمل و نقل بین المللی" تصویب نمود که بند 3 ماده 21 آن مرور زمان طرح دعوی علیه بارفرابر را 90 روز تعیین نموده است. وضع چنین بازه کوتاه مدتی برای طرح دعوا نه تنها صاحبان کالا را برای وصول خسارت در فرض تلف کالا یا آسیب بدان با مشقت جدی مواجه خواهد ساخت بلکه این پرسشهای جدی را به ذهن متبادر می نماید که آیا چنین مقرره ای همسو با ضابطه پذیرفته شده در اسناد حقوقی بین المللی از جمله قواعد نمونه فیاتا راجع به خدمات بارفرابری می باشد؟ آیا شورای عالی هماهنگی ترابری قانونا مجاز به وضع چنین مرور زمانی است؟ آیا حکم این مقرره با وجود ماده 393 قانون تجارت اعتبار دارد؟ بررسی اسناد بین المللی مختلف حاکم در زمینه فعالیت بارفرابری حکایت از وجود بازه 9 ماهه برای طرح دعوی علیه بار فرابر دارد. همچنین وضع مرور زمان نیازمند مداخله قانونگذار دارد و شورای عالی هماهنگی ترابری فاقد صلاحیت برای چنین اقدامی باشد. در نهایت حکم بند 3 ماده 21 آیین نامه در تعارض با حکمی است که در ماده 393 قانون تجارت بیان شده است.