نقش خود دلسوزی و سرسختی روانشناختی در پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان

شناسایی عواملی که بتواند میزان سازگاری اجتماعی دانش آموزان را ارتقا دهد، بسیار ضروری است؛ بنابراین مطالعه حاضر باهدف بررسی نقش خود دلسوزی و سرسختی روانشناختی در پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان انجام شد.

پژوهش حاضر توصیفی از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر و پسر متوسطه دوم منطقه دو زاهدان در سال تحصیلی 1401-1400 بودند که بر اساس جدول گجرسی و مورگان، 290 نفر به روش نمونه گیری در دسترس که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، انتخاب شدند؛ و به پرسش نامه های خود دلسوزی نف (2003)، سرسختی روانشناختی کیامریی و همکاران (1377) و سازگاری اجتماعی سین ها و سینگ (1993) پاسخ دادند. جهت تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه به روش گام به گام با نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد.

نتایج نشان داد بین خود دلسوزی (67/0=r) و سرسختی روانشناختی (56/0=r) با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (001/0>P). همچنین متغیر پیش بین خود دلسوزی 46 درصد و سرسختی روانشناختی 34 درصد از واریانس سازگاری اجتماعی دانش آموزان را تبیین می کنند.

بنابراین ارایه برنامه های مداخله ای به منظور ارتقاء خود دلسوزی و سرسختی روانشناختی، در جهت بهبود سازگاری اجتماعی دانش آموزان، ضروری به نظر می رسد.