تبیین عناصر انگیزشی خطابه 29نهج البلاغه با تاکید بر االگوی سبک شناسی لایه ای

انگیزش به معنای تحریک و انرژی بخشی به فرد یا گروهی از افراد برای انجام کاری است و از منظر زبانی به این معناست که گوینده انواع محرک های گفتاری را به کارگیرد تا مخاطب را به ایجاد و یا تغییر رفتاری سوق دهد. سبک شناسی لایه ای از شاخه های نوین زبان شناسی، رویکردی است که با تحلیل اجزای مختلف زبانی و نحوه استفاده از آن ها، موجب فهمی دقیق و عمیق تر از متن می شود؛ ازاین رو در پژوهش حاضر، تحلیل عناصر انگیزشی موثر بر جهت دهی ذهنی و رفتار مخاطبان در سطوح و لایه های مختلف گفتار،  می تواند دارای  اهمیت و ضرورت باشد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و اسناد کتابخانه ای و با رویکرد سبک شناسی لایه ای، با مراجعه به خطبه بیست ونهم نهج البلاغه، درصدد استقرا و تحلیل عناصر انگیزشی است. یافته های پژوهش نشان می دهد در سطح آوایی بسامد بالای حروف جهر، سجع ها، در سطح نحوی، جملات کوتاه و بیشتر با افعال مضارع، در سطح بلاغی، تشبیهات و تضاد، متن را برخوردار از انگیزش نموده است.