اثربخشی موسیقی درمانی بر رفتارهای خودآسیب رسان و عملکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم

اتیسم یک اختلال عصبی رشدی است که باعث ایجاد و افزایش مشکلات روانشناختی می شود. بنابراین، هدف این العه تعیین اثربخشی موسیقی درمانی بر رفتارهای خودآسیب رسان و عملکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم بود.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش پسران مبتلا به اختلال اتیسم مراجعه کننده به مراکز مشاوره و کار درمانی شهر اهواز در نیمه دوم سال 1400 بودند که از میان آنها 24 نفر پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده با قرعه کشی در دو گروه مساوی گمارده شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 45 دقیقه ای با روش موسیقی درمانی آموزش دید و گروه گواه در لیست انتظار برای آموزش ماند. داده ها با فرم اطلاعات دموگرافیک، سیاهه خودآسیب رسانی و مقیاس عملکرد اجرایی گردآوری و با آزمون های کای اسکویر و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شدند.

یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و گواه از نظر سن، پایه تحصیلی و مدت گذشته از اختلال اتیسم تفاوت معنی داری نداشتند (0/05>p). همچنین، موسیقی درمانی باعث کاهش معنی دار رفتارهای خودآسیب رسان و بهبود معنی دار عملکردهای اجرایی شامل خودمدیریتی زمان، خودسازماندهی/ حل مسیله، خودکنترلی/ بازداری، خودانگیزشی و خودنظم جویی هیجان در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم شد (0/001<p).

نتایج این پژوهش نشان دهنده نقش موثر موسیقی درمانی در کاهش رفتارهای خودآسیب رسان و بهبود عملکردهای اجرایی کودکان مبتلا به اختلال اتیسم بود. بنابراین، استفاده از موسیقی درمانی در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگی های روانشناختی کودکان مبتلا به اختلال اتیسم می تواند موثر واقع شود.