روش مواجهه با بی حجابی در دولت های نبوی و علوی

پوشاندن بدن و پرهیز از برهنگی، یکی از گرایش های فطری است که پروردگار آن را در وجود انسان قرار داده است؛ به گونه ای که آدمی به ذاته میل به برهنگی ندارد. اولین نشانه های شروع بی حجابی در ایران، هم زمان با آشنایی با فرهنگ غرب و شروع غرب زدگی در دوره قاجار رخ داد و بعد از آن رضاخان، طرح بی حجابی را در جایگاه راهکار غربی سازی ایران به اجرا گذاشت. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، پایبندی به حجاب یکی از اصول اسلامی در ایران قرار داده شد. برخی با طرح شبهه هایی ناظر به حکومت مانند نقض حریم خصوصی، فردی بودن و اجباری نبودن حجاب، در امتداد برنامه فرهنگی غرب حرکت می کنند. تلاش برای کاستن جایگاه مسیله حجاب به یک امر شخصی که بیرون از قلمروی احکام دین است، با هدف رواج بی حیایی و نفی نقش سازنده زن مسلمان در جامعه رخ می دهد. آنان با طرح این ادعا که گزارش تاریخی از برخورد با پدیده بدحجابی در حکومت نبوی و علوی در دست نیست، مدعی اند حکومت نمی تواند قوانینی را در برابر بی حجابی اعمال نماید. این نوشتار در پی آن است تا با نگاهی تاریخی به روش های مواجهه دولت نبوی و علوی با بی حجابی بپردازد و به طور کاربردی شیوه های دولت های پیامبر (ع) و حضرت علی (ع) در این باره را بررسی کند.