نقش سبک های دلبستگی و مکانیزم های دفاعی در پیش بینی رشد پس از آسیب در بازماندگان متوفیان کرونا در شهر تهران طی سال های 1398 تا 1400: یک مطالعه توصیفی

شیوع کووید-19، باعث شیوع بالای اختلال استرس پس از سانحه و پریشانی روان شناختی شده است. با این حال، مطالعات نشان می دهد این شرایط ممکن است به فرد در رشد پس از آسیب کمک کند. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش مکانیزم های دفاعی و سبک های دلبستگی در پیش بینی رشد پس از سانحه در افراد درگیر در سوگ ناشی از کرونا انجام شد.

این مطالعه از نوع توصیفی است. جامعه آماری این پژوهش شامل بازماندگان (27 تا 55 سال) (از تاریخ بهمن ماه سال 1398 تا مهر ماه 1400) در شهر تهران بود. از بین این جامعه آماری، 130 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های پژوهش حاضر از پرسش نامه های سبک های دفاعی، سبک های دلبستگی و رشد پس از سانحه استفاده شد. برای تحلیل داده های پژوهش حاضر از روش رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد.

نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد مکانیزم های دفاعی رشد یافته (489/0=Beta) و سبک دلبستگی ایمن (256/0=Beta) رشد پس از سانحه را در افراد درگیر در سوگ ناشی از کرونا به شکل معناداری (001/0>P) پیش بینی می کنند. اما سبک دلبستگی های ناایمن و مکانیز دفاعی رشد نایافته و روان آزرده قدرت کافی برای پیش بینی رشد پس از آسیب را نداشتند (05/0<P).

سبک دلبستگی ایمن و مکانیزم دفاعی رشدیافته می تواند منجر به رشد پس از آسیب شود. به روان پزشکان و روان شناسان که در زمینه سوگ به فعالیت درمانی می پردازند، پیشنهاد می شود به مکانیزم های دفاعی و سبک های دلبستگی افراد درگیر در سوگ توجه بیشتری داشته باشند.