ایران پیشگام انرژی هسته ای در خلیج فارس: چشم اندازی به 2030

صحنه جهانی انرژی هسته ای به سرعت در حال تغییر است. برخی کشورها فن آوری هسته ای را به تدریج کنار می گذارند. برخی دیگر در رنسانس هسته ای هستند و برای گسترش جاه طلبانه ترین ساخت و سازهای هسته ای نوین برنامه ریزی می کنند. دولتمردان غالبا بهترین تصمیم را در سیاست هسته ای کشور خود اتخاذ می کنند تا مناسب ترین تعادل را بین سیاست های داخلی انرژی و سیاست های خارجی مرتبط با انرژی و تغییرات محیط بین الملل برقرار کنند. این نوشته سعی دارد جنبه های سیاسی برنامه هسته ای را در سیاست خارجی و روابط بین الملل در منطقه خلیج فارس تحلیل کند. این مطالعه به بررسی دلایلی می پردازد که چرا کشورهای تولید کننده نفت و گاز می خواهند به انرژی هسته ای دست یابند. در این راستا، مقاله به بررسی سیاست های هسته ای در پادشاهی عربستان سعودی، امارات متحده عربی، و جمهوری اسلامی ایران می پردازد. نقطه شروع نظری، ریالیسم نیوکلاسیک در ادبیات روابط بین الملل است. این نظریه یک زمینه برجسته به عنوان مجموعه ای از باورها و مفروضات کلیدی است که راه های خوبی برای تحلیل نقش انرژی در سیاست خارجی ارایه می دهد. این تیوری بر قدرت مادی متمرکز است و بر اهمیت ساختار داخلی دولت و نیز ادراک دولتمردان از نظام بین الملل تاکید می کند. این جنبه ها فرصتی را برای تبیین موقعیت های مختلف انتخاب های انرژی در سیاست های خارجی دولت های مختلف ایجاد می کند.