بررسی اپیدمیولوژیک بیماران سوختگی بستری در بیمارستان امام موسی کاظم (ع) اصفهان در سال 1382

هر ساله عده فراوانی از افراد جامعه دچار حادثه سوختگی می شوند که این امر باعث تحمیل صدمات جسمی، روحی، اجتماعی شده و همچنین تبعات اقتصادی شدیدی برای بیماران، خانواده ها وکشور دارند. یکی از اولین اقدامات برای برنامه ریزی در جهت برخورد با یک بیماری و عارضه، شناخت جنبه های مختلف اثر گذار بر آن می باشد. این جنبه ها می تواند شامل مسائل مرتبط با فرد، زمان، مکان و فاکتورهای اپیدمیولوژیک دخیل در عارضه باشد. در این مطالعه پرونده 1124 بیمار بستری در سال 1382 در بیمارستان سوانح و سوختگی امام موسی کاظم (ع) با این هدف مورد بررسی قرار گرفت که با شناسایی گروه های در معرض خطر و نیز علل مهم سوختگی بتوان گامی در راستای برنامه ریزی و پیشگیری از این حادثه برداشت.
روش نمونه گیری بصورت سرشماری بود و کلیه بیماران بستری وارد مطالعه شدند به استثنای کسانی که بطور سرپایی و کمتر از یکروز بستری بودند و یا افرادی که به علل غیر سوختگی (جراحی پلاستیک و ترمیم) بستری شده بودند.
3/60% بیماران مذکر و 7/39% مونث بودند. میانگین سن بستری شدگان 3/23 سال و میانگین کلی درصد سوختگی بدن آنها 9/33% بود. بیشترین بستری شدگان درگروه سنی 30-16 سال با 2/41% و کمترین آنها در گروه بالای 50 سال با 3/9% بود. شایع ترین علت سوختگی نفت با 6/28% بود ولی اگر نفت و مشتقات آن، گاز و آتش سوزی ها را تحت عنوان کلی شعله (flame) در نظر بگیریم 2/63% را شامل می شوند. از کل بستری شدگان 9/15% بیماران فوت نمودند که شایع ترین علت در فوت شد گان مربوط به شعله بود. 4/63% سوختگی ها در منزل و همچنین 1/29% سوختگی ها در زمستان اتفاق افتاده است.
با توجه به نتایج این گونه مطالعات می توان گروه های در معرض خطر را از نظر سنی، جنسی و علل سوختگی در هر جامعه ای با توجه به شرایط خاص آن جامعه مورد شناسایی قرار داد.