اثربخشی طرحوا ه درمانی ویژه واژینیسم با روش طرحواره درمانی متداول بر ترس از صمیمیت زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس

اختلال واژینیسموس دومین اختلال عملکرد جنسی شایع در زنان محسوب می شود. از این رو استراتژی درمانی که به شکل ویژه به درمان علایم و مشکلات روان شناختی ناشی از آن بپردازد، راه گشا خواهد بود. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی ویژه واژینیسم بر ترس از صمیمیت در زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس اجرا شد.

پژوهش از نوع نیمه آزمایشی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس مراجعه کننده به کلینیک مامایی و زنان بیمارستان پیامبران شهر تهران در زمستان سال 1400 بودند، که از میان آن ها 45 نفر به صورت هدفمند انتخاب و در سه گروه (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. پرسشنامه ترس از صمیمیت دسکاتنر و تلن (1991) برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. دو گروه درمانی، هر یک طی 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت ننمود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS (نسخه 22) تحلیل گردید.

هر دو روش طرحوا ره درمانی ویژه واژینیسم و طرحواره درمانی متداول در مقایسه با گروه کنترل بر کاهش ترس ادراک شده از صمیمیت زنان مبتلا به اختلال واژینیسموس تاثیر داشتند (p<0/001). با توجه به مقایسه اختلاف میانگین های دو گروه مداخله با گروه کنترل، طرحوار ه درمانی ویژه واژینیسم نسبت به طرحواره درمانی متداول تاثیر بیشتری بر بهبود ترس از صمیمیت داشت (p<0/001).

نتایج پژوهش نشان داد، بسته نوین طرحواره درمانی ویژه واژینیسم می تواند از طریق شناسایی مشکلات زنان مبتلا به واژینیسم به کاهش ترس از صمیمیت آنان بپردازد.