ارزیابی اثرات کاربرد سطوح نیتروژن در شرایط تنش خشکی بر خصوصیات فیزیولوژیکی و عملکرد کوشیا (Kochia scoparia) در کشاورزی شورزیست

مقاومت بالای کوشیا به شوری خاک و آب موجب شده تا کشت گیاه در مناطق شور مورد توجه قرار گیرد. برای کاهش اثرات منفی شوری و تحریک رشد گیاه کاربرد اسید هیومیک و نیتروژن می تواند مفید واقع گردد. از این رو آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقات شوری دانشگاه فردوسی در سال 1394 انجام شد. کرت های اصلی شامل تنش خشکی به صورت قطع چهار هفته ای آبیاری در سه سطح شاهد (آبیاری تا انتهای فصل رشد)، بعد از استقرار (50 روز بعد از کشت)، آغاز گلدهی (71 روز پس از کشت) و اواخر گلدهی (82 روز پس از کشت) و کرت های فرعی شامل مصرف نیتروژن در سه سطح صفر، 100 و 200 کیلوگرم در هکتار از منبع کود اوره بود. سطح بهینه اسید هیومیک (2 در هزار) به صورت بذر مال در زمان کشت برای تمامی تیمارها انجام شد. تاثیر منفی تنش خشکی در مراحل اولیه رشد رویشی نسبت به تنش انتهای فصل بیشتر بود و از طریق کاهش غلظت کلروفیل a، غلظت کارتنوییدها و درصد رطوبت نسبی برگ سبب کاهش عملکرد دانه کوشیا شد. تیمارهای تلفیق شده با سطح 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن از طریق افزایش غلظت فنل کل، غلظت کربوهیدرات محلول، ظرفیت مهار رادیکال آزاد DPPH سبب بهبود رنگیزه های فتوسنتزی و در نهایت عملکرد دانه کوشیا گردید. مناسب ترین تیمار برای زراعت کوشیا در شرایط تنش خشکی و منبع آب شور مورد استفاده، روش تلفیقی بذر مال اسید هیومیک با 100 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن بود.