بررسی عوامل موثر بر رضایت شغلی پزشکان عمومی ایران در سال 1397

پزشکان عمومی، از جمله نیروهای انسانی اصلی هر نظام سلامت هستند. حرفه پزشکی ارتباط مستقیمی با سلامت انسان و کیفیت خدمات بهداشتی ارایه شده توسط آن ها دارد. هدف این پژوهش، تعیین عوامل موثر بر رضایت پزشکان عمومی در ایران در سال 1397 است.

اطلاعات مورد نیاز در این مطالعه تحلیلی، از پژوهش بیاتی در سال 1395 استخراج شده است. به دلیل نبود چارچوب نمونه گیری مناسب و به روز برای پزشکان، به ویژه پزشکان بخش خصوصی، جمع آوری داده ها در 2 همایش ملی انجمن پزشکان عمومی ایران انجام شد. برای برآورد تعداد نمونه مورد نیاز از فرمول حجم نمونه کوهن استفاده شد. حجم نمونه 666 پزشک عمومی بود که به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه محقق ساخته بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنووا، تی ، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک استفاده شد. متغیرهایی که اهمیت قابل قبولی در تحلیل تک متغیره و اختلاف میانگین داشتند، وارد مدل رگرسیونی شدند.

داده های به دست آمده نشان می دهد که 56/25 درصد از پزشکان رضایت شغلی کامل و 39/66 درصد آن ها رضایت اقتصادی کامل دارند. رضایت شغلی و اقتصادی در پزشکان زن (60/40 درصد، 46/18 درصد) و در پزشکان مرد (52/87 درصد، 27/27 درصد) بود. پزشکان متاهل رضایت شغلی و اقتصادی بیشتری (57/50 درصد، 36/29 درصد) نسبت به پزشکان مجرد (51/28 درصد، 34/7 درصد) داشتند. رضایت شغلی پزشکان شاغل در بخش خصوصی (15/24 درصد) و بیشتر از پزشکان بخش دولتی (17/83 درصد) بود، در حالی که پزشکان شاغل در بخش دولتی از نظر اقتصادی رضایت بیشتری داشتند.

میان جنسیت، اشتغال در سازمان دولتی یا خصوصی، انتظارات اقتصادی، درآمد نسبی ادراک شده، رضایت بیمار و وضعیت تاهل با رضایت حرفه ای رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین جنسیت، محیط، نسبت درآمد واقعی به هدف، درآمد، درآمد نسبی درک شده و سن با رضایت اقتصادی رابطه معناداری وجود دارد.