اثر تمرینات مقاومتی و هوازی بر هورمون های محور HPA در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری خود ایمن بوده که در آن سیستم ایمنی به خود حمله کرده و باعث آسیب و ایجاد التهاب می شود. کورتیزول که یکی از مهم ترین هورمون های محور HPA است ارتباط مستقیم با میزان التهاب در بدن بیماران ام اس دارد و تحقیقات نشان داده که اختلال در این محور ممکن است باعث تغییر علایم بیماری ام اس شود، بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو برنامه تمرین هوازی و مقاومتی بر هورمون های محور HPA  در زنان مبتلا به بیماری ام اس بود.

روش شناسی: 

این پژوهش نیمه تجربی با حضور 30 زن مبتلا به بیماری ام اس (نوع عودکننده - بهبود یابنده با مقیاس ناتوانی 0 تا 5/5) در بازه سنی 20 تا 40 سال انجام شد. شرکت کنندگان به طور تصادفی در سه گروه 10 نفری هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. بیماران به مدت 8 هفته با تواتر 3 روز در هفته تمرینات را انجام دادند که هر جلسه شامل گرم کردن، تمرینات مقاومتی، تمرینات هوازی و سردکردن بود. تمامی حرکات طوری طراحی شده بودند که در محیط خانه انجام پذیرد. در هر جلسه نیز مربیان توسط تماس تصویری از کیفیت اجرای تمرینات اطمینان حاصل کردند. نمونه های خونی قبل و پس از پروتکل از شریان بازویی شرکت کنندگان جمع آوری شدند.  داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر عاملی 2×3 و آزمون بونفرونی تحلیل شدند.

پروتکل تمرینی مورد بررسی توانایی ایجاد تغییرات قابل توجهی در هورمون های محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال در زنان مبتلا به ام اس را نشان نداد. در حقیقت، سطح کورتیزول (946/0=P) افزایش داشته؛ اما همانند سایر هورمون ها مانند دوپامین (561/0=P)، تستوسترون (714/0=P) و آدرنوکورتیکوتروپین (933/0=P) به عنوان پاسخ به مداخلات تمرینی نداشته است.

بر اساس نتایج تحقیق حاضر، 8 هفته تمرینات هوازی و مقاومتی (مبتنی بر تمرین در خانه) توانایی ایجاد تغییرات قابل توجهی در سطوح هورمونی محور HPA در بیماران ام اس افسرده و توانایی حرکتی نسبتا محدود را نداشت.