ارتباط شاخص های IGF1 ،IGFBP3 ، BMI و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق

اختلال در روند ترشح برخی هورمون ها و افزایش وزن از عوامل اثرگذار بر دیسمنوره است. با توجه به اهمیت فعالیت بدنی بر پیشگیری و کنترل دیسمنوره، در این پژوهش به ارزیابی ارتباط بین شاخص های IGF1،IGFBP3 ، BMI و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق پرداخته شد.

در این مطالعه نیمه تجربی، 24 زن غیرفعال چاق 25 تا 37 سال، با BMI 30 تا 35 کیلوگرم بر مترمربع، به طور تصادفی به دو گروه (12 نفر) تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) و کنترل تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل تمرین مقاومتی با شدت 67 تا 80 درصد قدرت بیشینه و تمرین هوازی با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه، به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام گرفت. نمونه خون 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین بعد از 12 ساعت ناشتایی اخذ و شاخص های IGF1 و IGFBP3 سنجش شد. شدت علائم جسمانی و روانی دیسمنوره با پرسشنامه استاندارد ارزیابی اختلالات قاعدگی موس (MDQ) ارزیابی شد.

نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGF1 و IGFBP3 در زنان چاق نشان نداد (0/73P≥ و 0/05=r) و بین سطوح 1-IGF و دیسمنوره ارتباط معناداری ثبت نشد (0/61 P≥ و 0/07=r). بین سطوح 1-IGF وBMI  ارتباط معناداری وجود داشت (0/04 P≤ و 0/11=r). نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGFBP3 و دیسمنوره زنان چاق ارایه نکرد (0/52 P≥ و 0/09=r)، اما بین سطوح BP3-IGF و  BMIارتباط معناداری مشاهده شد (0/04 P≥ و 0/29=r). بین دو شاخص دیسمنوره و BMI زنان چاق نیز ارتباط معناداری گزارش نشد (0/52 P≥ و 0/09=r).

با توجه به عدم تفاوت معنادار بین دیسمنوره با شاخص هایIGF1 ،IGFBP3  و BMI بعد از یک تمرین ترکیبی، می توان نتیجه گرفت علائم دیسمنوره تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، لذا انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می شود.