تعامل مدیریت شهری با دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و پژوهشی; ارائه مدل" دانش - شهر-گاه"

بر اساس شاخص های مختلفی مانند شهرهای پویا، شهرهای جهانی، شهرهای برتر، شهر زیست پذیر، شهر خلاق، کیفیت زندگی و رقابت پذیری، شهر تهران در میان شهرهای جهان علیرغم برخورداری از پتانسیل و توانمندی لازم، جایگاهی شایسته و درخور کسب نکرده است. این درحالی است که ظرفیت سرمایه های انسانی، فکری و نمادین دانشگاهی و تعاملات موثر و ارتباط متقابل با حوزه مدیریت شهری، می تواند در ایجاد و ارتقاء شبکه شهرهای هوشمند و ارتباط خلاق آنها با شبکه های منطقه ای و جهانی موثر واقع شده و به توسعه ملی و محلی منجر شود. عدم ارتباط متقابل و فقدان تعامل اثر بخش بین دانشگاه ها، با سازمان های عمومی مانند حوزه مدیریت شهری، منتج به کاهش بهره وری و کارآیی لازم در این حیطه شده است. در این تحقیق، از راهبرد روش شناسی تلفیقی و چندگانه استفاده شده است. این راهبرد روش شناسی، خود از چهار رویکرد اثبات گرایی، عمل گرایی، سازاگرایی و متقاعدسازی تشکیل شده که در این مقاله چارچوب و الگوی تعامل برای تمهید، تسهیل و توسعه سیستماتیک و نظام مند میان مدیریت شهری با دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و پژوهشی، رویکرد تلفیقی سوم و چهارم یعنی سازاگرایی مشارکتی و نظریه مرجع نیز "نظریه تبادل اجتماعی" در خصوص تعامل دو نهاد بوده است. نتایج این رویکردها و نظریات، ارائه الگوی« دانش- شهر- گاه » است. بخش های مختلف این الگو از ذی نفعان دو طرف دانشگاه و شهر و همچنین عرضه و تقاضای دانش مورد نظر و کاربردی به تفکیک و به جزییات تشریح شده است. نتیجه آنکه چنانچه از راهبردهای راه انداز و پروژه های تکمیلی و اجرایی پیشنهاد شده در کنار این الگوی عملیاتی استفاده شود، قطعا شاخص های ذکر شده در خصوص شهر بهبود یافته و جایگاه آن در رتبه بندی های جهانی بسیار ارتقا خواهد یافت.