نگرش دانشجویان مهندسی دانشگاه شیراز به‏ تناسب برنامه ‏های درسی تحصیلات تکمیلی با رویکرد توسعه پایدار

آموزش و پژوهش، پیش‏ نیاز توسعه پایدار هر جامعه ‏ای محسوب می‏شود. تحقق توسعه پایدار، منوط به برخورداری نظام آموزش عالی کارآمد با تربیت نیروهای کیفی-علمی و افزایش سهم تحقیق و پژوهش در جامعه است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نگرش دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته‏ های مهندسی، به ‏تناسب برنامه درسی اجراشده با چارچوب برنامه درسی پایدار بود. طرح پژوهش، کمی از نوع توصیفی، پیمایشی و جامعه آماری آن شامل کلیه دانشجویان دوره‏ های تحصیلات تکمیلی رشته‏ های مهندسی دانشگاه شیراز بود. گروه نمونه 242 نفری با استفاده از روش نمونه ‏گیری تصادفی طبقه‏ ای نسبتی، انتخاب گردید. ابزار پژوهش، مقیاس برنامه درسی پایدار بود که پس از محاسبه روایی و پایایی بین دانشجویان نمونه توزیع گردید. برای تحلیل داده‏ ها، از روش آزمون تی تک ‏نمونه‏ای و از نرم ‏افزار SPSS 19 استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که منطق برنامه درسی اجراشده دوره ‏های تحصیلات تکمیلی رشته‏ های مهندسی دانشگاه شیراز، هدف کلی این برنامه درسی و سرفصل‏ های محتوایی دانشی، سرفصل مهارتی و سرفصل نگرشی آن، با منطق برنامه درسی پایدار متناسب‏ند. اما براساس دیدگاه دانشجویان، نقش مدرس در یاددهی و یادگیری و روش‏ های یاددهی و یادگیری به‏ کاررفته در برنامه درسی اجراشده، منابع آموزشی و کمک ‏آموزشی، فعالیت‏ های یادگیری دانشجویان مهندسی، زمان دوره، فضای آموزشی برای اجرای برنامه درسی، شیوه ‏های گروه ‏بندی دانشجویان و روش‏های ارزشیابی به‏ کاررفته، با عناصر برنامه درسی پایدار همخوانی ندارند. بر اساس نتایج پژوهش به ‏دست‏ آمده می‏توان دریافت با توجه به این که آموزش مهندسی پایدار یک مولفه حیاتی در مقابله با تغییرات آب و هوایی و ترویج آینده ‏ای سبزتر است، با افزایش تقاضا برای زیرساخت ‏های پایدار، منابع انرژی تجدیدپذیر و فناوری‏ های سازگار با محیط ‏زیست، برنامه درسی مهندسی دانشگاه شیراز باید با این نیازها سازگار شود.