روند کمی گسترش آموزش مهندسی در ایران و چالش های ارتقای کیفیت آن

امروزه نظام آموزش عالی به طور اعم و آموزش مهندسی به طور اخص، نقش به سزایی در توسعه پایدار کشورها ایفا می‏نمایند. از طرف دیگر، تولید و توسعه فناوری‏ های مختلف، شرایط جدیدی را برای نظام‏ های آموزش مهندسی به وجود آورده است و اهمیت آن را دو چندان کرده است. به عبارت دیگر آموزش مهندسی باید مهندسانی تربیت کند که بتوانند با توجه به توسعه پایدار، راه ‏حل‏های اثربخشی برای برآوردن نیازهای جامعه و انطباق با روندها و ابزارهای جدید فناورانه طرح کنند. از این رو در کنار رشد کمی، ارتقای کیفیت آموزش مهندسی مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا، هر چند نظام آموزش مهندسی ایران در سال‏ های اخیر از رشد فزاینده‏ای برخوردار شده است ولی کیفیت آن، با چالش ‏های تاکید بیش از اندازه برنامه‏ های درسی بر دانش نظری، عدم تطابق مهارت‏ ها دانش آموختگان با نیازهای بازار کار، کم‏توانی دانش ‏آموختگان در مهارت ‏های کارآفرینی و مشکل اشتغال فارغ التحصیلان، روبه ‏رو بوده است. با توجه به نکات یادشده، در این مقاله ضمن بررسی روند کمی دانشجویان نظام آموزش مهندسی، چالش ‏ها و چگونگی ارتقای کیفیت آن مورد تحلیل قرار خواهد گرفت. همچنین به نقش آرمانی موسسه ارزشیابی آموزش مهندسی ایران و وضعیت موجود آن پرداخته شده است. سرانجام پیشنهادهایی برای بهبود کیفیت عرضه گردیده است.